Louise de Kéralio była dziennikarką i prawdopodobnie pierwszą znaną nam redaktorką naczelną. Podczas rewolucji opowiedziała się po stronie les Montagnards, którzy walczyli o utworzenie republiki.
Louise urodziła się w 1758 roku, pochodziła z “małej arystokracji” francuskiej Bretanii. Dobrze wykształcona, znała język angielski. Mówiono o niej femme de lettre – pisarka, ,,kobieta pióra”.
Jeszcze przed wybuchem rewolucji napisała książkę Historie d’Elisabeth, reine d’Angleterre (Historia Elżbiety, królowej Anglii), w której porównywała życie i panowanie dwóch angielskich władczyń – Marii Stuart i Elżbiety I. Autorka doszła do wniosku, że władza sprawowana przez kobiety, to władza brutalna, a rządzące kobiety są w tej roli okrutniejsze od mężczyzn. Książka została dobrze przyjęta przez czytelników.
Louise prowadziła życie pisarki, intelektualistki. Jej kolejna powieść nosiła tytuł Adelaide ou les Mémoires de la Marquise de M , poruszyła w niej wątek miłości nieszczęśliwej, bo zakazanej przez matkę.
Kobieta dziennikarka
Jesienią 1789 Louise założyła gazetę, radykalny dziennik Journal de l’état et du citoyen. Motto gazety brzmiało: Vivre libre ou mourir – Żyć wolnym, albo umrzeć [1] Louise de Kéralio została jego redaktorką naczelną, prawdopodobnie piastowała to stanowisko jako pierwsza lub jedna z pierwszych kobiet na świecie[2]. Mówiono o niej “amazonka”, jej bronią było pióro.
W grudniu 1789 dziennik Journal de l’état et du citoyen został zastąpiony przez Mercure Nationale. Kierownictwo przejęli ojciec i mąż Louise, François Robert (bardzo zaangażowany w rewolucję, członek lewicowych jakobinów, dziennikarz). Zmiana nastąpiła prawdopodobnie dlatego, że prowadzenie rewolucyjnego dziennika przez kobietę było źle przyjmowane przez czytelników.
Kobieta polityczka
W lutym 1790 Louise założyła wraz z mężem oraz kilkoma członkami lewicowego klubu politycznego Kordylierzy ugrupowanie La société fraternelle des patriotes de l’un et l’autre sexe (Braterskie stowarzyszenie patriotów obojga płci – tłum. M. Drynda).
Klub zaliczał się do postępowych, ponieważ dopuszczał członkostwo osób płci żeńskiej[3]. Jego działacze zajmowali się czytaniem i komentowaniem ustaw kształtującego się Zgromadzenia Narodowego (Assemblée constituante – pol. konstytuanta). Postulaty klubowe to m.in. prawo do rozwodu czy edukacja dziewcząt. Sama Louise angażowała się również w walkę o zniesienie niewolnictwa we Francji.
17 lipca 1791 de Kéralio wzięła udział (jako kobieta!) w manifestacji na Polach Marsowych, zorganizowanej przez klub Kordylierów. Jej uczestnicy domagali się utworzenia w kraju republiki. Zgromadzenie zostało rozpędzone siłą przez żołnierzy Gwardii Narodowej, którzy strzelali do tłumu. Krwawy (zginęło wówczas 50 osób) lipcowy protest odegrał znaczącą rolę w przebiegu rewolucji, obniżając jeszcze popularność króla Ludwika XVI.
W sierpniu 1792 Louise de Kéralio została zaatakowana przez rojalistów. Po upadku Robespierre’a, wraz z mężem, wyemigrowała do Brukseli, gdzie mieszkała do końca życia. Zmarła w 1821 roku.
W naszym mini-cyklu Wielka Rewolucja Francuska Kobiet piszemy o kilku znanych z imienia i nazwiskach uczestniczkach rewolucji. Cykl artykułów poświęconych kobietom Wielkiej Rewolucji Francuskiej powstał na podstawie wykładu prof. Annie Duprat, historyczki specjalizującej się w tematyce rewolucji francuskiej. Wykład dostępny jest pod tym linkiem.
Tłumaczenie i opracowanie tekstowe: Magdalena Drynda.
Zależy nam, aby nasze teksty były jak najwyższej jakości. Jeśli znajdziesz jakikolwiek błąd, napisz do nas: Ifem.pl@protonmail.com.
[1] źródło: https://fr.wikipedia.org/wiki/Louise-F%C3%A9licit%C3%A9_de_Keralio
[2] źrodło: https://fr.wikipedia.org/wiki/Louise-F%C3%A9licit%C3%A9_de_Keralio
[3] źródło: https://fr.wikipedia.org/wiki/Soci%C3%A9t%C3%A9_fraternelle_des_patriotes_de_l%27un_et_l%27autre_sexe